«سواد فضای مجازی» که در گذشته از آن با عنوان «سواد اطلاعاتی» (Information literacy) یا «سواد دیجیتال» (Digital literacy) هم نام برده می‌شد، دایره‌ی وسیعی از مهارت‌های پایه رایانه‌ای تا مهارت‌های تخصصی تولید دیجیتال را در بر می‌گرفت. اما بخش بزرگی از این موضوعات در زیرشاخه‌های مهارتی کار و فناوری یا آموزش نرم‌افزار و کسب و کارهای مجازی قرار دارد و با رویکرد انسانی و ارتباطی «سواد رسانه‌ای» متمایز است. لذا از حدود یک دهه پیش، اسامی تازه‌ای مثل «شهروندی دیجیتال» (Digital citizenship) یا «هوش دیجیتال» (Digital intelligence quotient-DQ) برای اشاره به این آموزه‌های متمایز از مهارت‌های فنی در دنیا متداول شده است.
هر چند این موضوع یکی از زیرمجموعه‌های کلان سواد رسانه‌ای شناخته می‌شود، اما بنای ورود به سایر زیرشاخه‌های سواد رسانه‌ای و علوم ارتباطات مثل پیام‌شناسی، مخاطب‌شناسی، تحلیل رمزگان یا … را ندارد و صرفاً در دایره‌ی دانش‌ها و مهارت‌های بهره‌گیری ایمن، سالم و مفید از فضای مجازی باقی می‌ماند.
«سواد فضای مجازی» به روایت باران، باید مخاطب خود را نسبت به انتخاب آگاهانه زیرساخت‌ها، خدمات و محتواهای فضای مجازی هشیار کند و او را در کاربری مسئولانه ابزارها و حضور در محیط‌های مجازی توانمند سازد. این تعریف شباهت‌های علمی و عملی فراوانی با رویکرد «شهروندی دیجیتال» دارد؛ با این تمایز که هدف باران، یکی شدن دانش‌آموز ایرانی با جامعه اطلاعاتی جهانی و تبدیل شدن کودکان و نوجوانان مسلمان به شهروندان استاندارد دهکده جهانی نیست. لذا آگاهی مورد نیاز مخاطبان باران از دنیای دیجیتال یک آگاهی عمیق و تنیده‌شده در نگاه‌های فرهنگی و تمدنی است؛ و در نتیجه کاربری این مخاطبان از فضای مجازی نیز منطبق با اصول «فناوری‌گزینی» خواهد بود.
برای نشان دادن تمایز رویکرد مرسوم جهانی در این حوزه با رویکرد بومی باران، عمداً از بکاربردن عبارت «شهروندی دیجیتال» در پروژه ابری‌شهر خودداری شده و در عوض عبارت غیرترجمه‌ای و ایرانی «سواد فضای مجازی» برگزیده شده است.